ولادت امام حسن علیه السلام

«کریم»، در زبان و فرهنگ اسلامی، نژاد و اصیل، خوش خوی و خوش روی، پاکدامن و عفیف، جوانمرد و با مروّت، بخشاینده، بلند همّت و بزرگوار، خیرخواه و مهربان، نیکوکار، نیک نفس و نیکو نهاد و در یک کلمه، جامع همه ارزش‌ها است. و این همه در امام حسن مجتبی علیه السلام گرد آمده بود و به حقیقت، دوست و دشمن به او کریم می­‌گفتند، و در میان شیعیان و پیروان اهل بیت به «کریم اهل بیت علیهم السلام » شهره است۱٫

امام حسن مجتبی علیه السلام، نژاده بود و کریم الطرفین و دارای پدر و مادر و اجداد و عموهایی شرافتمند، بزرگوار و جوانمرد از خاندان هاشم بود۲٫ امام حسن علیه السلام کریم الوجه بود و زیبا روی از جهت منظر، پیکر اخلاق و بزرگواری به رسول اکرم صلّی الله علیه و آله وسلم شبیه‌­تر از او نبود۳٫

دومین ستاره تابان شیعیان، کریم النفس بوده و آزاده و بزرگوار، عزّت نفس داشت. گوهر انسانی خود را امانتی خدایی می‌­شمرد که پاسداشت آن دیگر شرافت­‌ها را پاس می­‌دارد. پستی و لئامت و فرومایگی در سرشتش نبود، و ذلّت و رقّیت و زبونی در خیالش نمی‌­گنجید. کرامت نفس او را از اسارت زور و زر رهانیده و دنیا در دیدگانش اندک و پست می‌­نمود و آن را به چیزی نمی­‌گرفت. از آن جایی که انسان کریم، بردبار و حلیم است، امام مجتبی علیه السلام سرآمد بردباران و مظهر عفو و گذشت بود. حضرت در برابر کژ اندیشان و معاندانی چون فسّاق بنی‌­امیه چونان کوه می‌­ایستاد و در برابر تجاوزات آنان از قانون و فسق و فجورشان مداهنه نمی­‌کرد و خطرهای راه را به جان می­‌خرید۴٫

دهش‌های امام حسن علیه السلام برای خدا بود، بی‌­مزد و منّت می­‌بخشید. سخاوت امام در مرز قرآن و سنّت انجام می­‌گرفت و از آن تجاوز نمی­‌کرد، بخشش خود را هیچ گاه به یاد نمی­‌آورد و انتظار سپاس و تشکر نیز از گیرندگان نداشت. خدا محوری، اساس و کارهای نیک او بود. از این رو گفته‌­اند: «او سه نوبت داراییش را با خدا تقسیم کرد و در دو نوبت برای خدا از تمام اموالش گذشت»، امام به کرامت و عزّت نفس مردم توجه داشت. ارزش آبروی مردم را بیش از داده‌­های خود می‌­شمرد. درماندگان را صاحب اصلی آن می­‌دانست و کرم و بخشش پیش از پرسش، معنی می­‌کرد۵٫

 سالروز ولادت کریم اهل بیت را به پیشگاه حضرت ولی عصر عجّل الله تعالی فرجه الشریف تبریک و تهنیت عرض می‌کنیم.

پی‌نوشت‌ها:

۱) النهایه، ج ۴، ص ۱۶۷؛ تاریخ یعقوبی، ج ۲، ص ۲۲۶، دارصادر. حدیث (مکارم الاخلاق عشر).

۲) بحارالانوار، ج ۴۳، ص ۳۴۴؛ تاریخ یعقوبی، ج ۲، ص ۲۲۶٫

۳) الارشاد، شیخ مفید، ج ۲، ص ۵

۴) فی رحاب ائمه اهل البیت (ع)، ج ۱، ص ۲۸٫

۵) تاریخ یعقوبی، ج ۲، ص ۲۲۶، دار¬صادر، افست مؤسسه نشر اهل بیت (ع)، قم.