اگرچه ریشه واژه مهندس به «هندسه» برمی‌گردد و در لغت به معنی کسی است که هندسه (یا علم اندازه‌گیری) می‌داند؛ اما معنای این واژه گسترده‌تر از ریشه آن است.
مهندس فردی است که تلاش می‌کند تا از یک مفهوم یک ساختار عملیاتی و عملی ایجاد کند. مهندس در یکی از رشته‌های مهندسی آموزش دیده و یا به‌طور حرفه‌ای در آن رشته مشغول به کار است. مهندسان از علوم و تکنولوژی (فناوری) و ریاضیات برای حل مسائل کاربردی بهره می برند.
بر اساس مبحث دوم مقرّرات ملّی ساختمان؛ «مهندس فردی است حرفه‌ای که با دارا بودن مدرک دانشگاهی معتبر در یکی از رشته‌های ساختمان و تأسیسات برقی و مکانیکی مبادرت به ارائهٔ خدمات امور مهندسی در بعد: ۱- طراحی و محاسبات ۲- نظارت بر اجرا و ۳- اجرای پروژه (مجری) می‌کند.»

یک مهندس باید مسئله یا موضوع کاری و علوم و فنون لازم را شناسایی کند و همچنین محدودیت‌های مربوطه را تشخیص دهد تا بتواند به دستاورد‌های لازم برسد. از جمله محدودیت‌ها می‌توان به منابع در دسترس، محدودیت‌های جسمانی یا فنی، آمادگی برای پیرایش‌ها یا افزایش‌های آینده، و دیگر عامل‌ها مانند محدودیت‌های هزینه‌ای، ساخت‌پذیر بودن، اقتصادی و کاربردی بودن اشاره کرد. با درک این محدودیت‌ها مهندس، شناسه‌ها و مشخصات حدودی را  که یک شیء یا سامانه‌ می‌تواند در چارچوب آن ساخته یا بهبود داده شود، مشخص کرده و ارائه می‌نماید. بنابراین مسائل بسیاری بر روی کار مهندسی از جمله دقت بالا و توانایی تحلیل کنش‌ها و واکنش‌ها تأثیر دارند.

یک مهندسی موفق در بالارفتن سطح زندگی بشر تاثیر فراوانی می‌گذارد، یک مهندس علاوه بر دانستن قوانین فیزیکی و شیمیایی جهان هستی؛ باید از قوه تخیل بالایی برخوردار باشد. یک مهندس با در نظر گرفتن استفاده صحیح از قوانین و ترکیب مؤثر برخی از آن‌ها؛ می‌تواند نیاز‌های نسل بشر را با کیفیت مناسب در کمترین زمان و بالاترین بازده بر طرف سازد.

مهندس با درک بالایی که از قوانین هستی دارد، علاوه بر طراحی تولید و اجرا در زمینه‌های نیاز‌های حال و آینده بشر، باید از قدرت تحلیل خود در رسیدن به بهترین نتیجه تلاش کرده و بهره‌وری را افزایش دهد. به عبارت دیگر مهندس کسی است که ضمن شناخت دقیق روابط حاکم بر موضوع بتواند مسئله را به شکل فرمول درآورد.

دیدگاه ها بسته شده اند.